Είναι γεγονός ότι μετά την εισβολή των ΜΑΤ και ΔΕΛΤΑ στα Εξάρχεια ,με αφορμή την άστοχη επίθεση κατά του περιπολικού της τροχαίας, ότι τίθεται για άλλη μια φορά “θέμα Εξαρχείων”. Για να παραφράσουμε και τον υπουργό ΠΡΟ.ΠΟ που ζήτησε προ ημερών συνάντηση μαζί μας, νομίζουμε ότι πρέπει να υπάρξει μια κινηματική λύση στο ζήτημα της σχεδόν 40ετούς παρουσίας των πολυπληθών αστυνομικών ομάδων και των υποστηρικτών της κρατικής βίας , που πολλές φορές προχωρούν σε επεισόδια και τραυματισμούς και τροφοδοτούν τις ακροδεξιές οργανώσεις. Είναι πιθανόν να ζητήσουμε τη συνδρομή όλων των ομάδων του κινήματος για το θέμα αυτό.
ΤΑ ΚΑΘΡΕΦΤΑΚΙΑ ΤΗΣ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗΣ ΣΤΟΥΣ ΙΘΑΓΕΝΕΙΣ ΨΗΦΟΦΟΡΟΥΣ
Ως είθισται,όταν αναλαμβάνει μια νέα κυβέρνηση, σε κάθε τομέα κυβερνητικής ευθύνης δρομολογεί μια σειρά συμβολικών κινήσεων περισσότερο επικοινωνιακού χαρακτήρα συμβατού με το πολιτικό στίγμα της. Άλλες συμβολικές κινήσεις επιλέγει μια δεξιά κυβέρνηση άλλες μια αριστερή. Στο υβριδικό κυβερνητικό σχήμα που προέκυψε , των ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝ.ΕΛ, υπάρχουν στη σημειολογία των κινήσεων των κυβερνόντων δίπολοι συμβολισμοί. Ο υπουργός άμυνας Καμμένος όντας ακροδεξιός επέλεξε τη ρίψη στεφανιού στα Ίμια. Ο υπουργός ΠΡΟ.ΠΟ όντας κεντροαριστερών καταβολών αλλά και πιεζόμενος από την αριστερή πλατφόρμα του ΣΥΡΙΖΑ επέλεξε την απόσυρση των αστυνομικών δυνάμεων από τα Εξάρχεια. Οι συμβολικές κινήσεις είναι αποτελεσματικές και ανέξοδες. Οι υπουργοί που τις επιλέγουν ,κερδίζουν επικοινωνιακά ,αφού οι κινήσεις αυτές κυοφορούν μια ατμόσφαιρα “αλλαγής” που ταίζουν το φαντασιακό του αριστεροδεξιού ακροατηρίου της παρούσας κυβέρνησης με τα απαραίτητα ιδεολογικά πίτουρα. Χάρηκαν οι αριστεροί που έφυγαν τα ΜΑΤ από τα Εξάρχεια , χάρηκαν και οι δεξιοί που πήγε ο υπουργός και έριξε στεφάνι στα Ίμια. Οι κινήσεις αυτές , ως φορείς απλών συμβολισμών , απ’την στιγμή που δεν λειτουργούν ρηξιακά με την πολιτική μήτρα της κυβέρνησης που είναι η ΕΕ και οι πολιτικοί και οικονομικοί θεσμοί της, όχι μόνο επιτρέπονται αλλά και επιβάλλονται. Τρέφουν τα φαντασιακό του ούτως ή άλλως ευκολόπιστου Έλληνα,δεξιού και αριστερού.
Στην αρένα της οικονομίας βέβαια, τα πράγματα είναι διαφορετικά . Η επιχειρούμενη αλλαγή οικονομικής πολιτικής από τον ΣΥΡΙΖΑ , που γίνεται στο πεδίο του ουσιαστικού και όχι του συμβολικού , προσκρούει στο θεσμικό τείχος που περιβάλλει όλες τις χώρες της ΕΕ (και την Ελλάδα), τείχος που έχει φτίαξει η ατμομηχανή της ευρωπαικής οικονομίας και οι πιστοί ακόλουθοι της, το γερμανικό κεφάλαιο. Το ελληνικό 2% του ευρωπαικού ΑΕΠ θα γνωρίσει την 100% απόσταξη του ευρωπαικού φασισμού απ’την στιγμή που δεν ευθυγραμμίζεται πλήρως με τις επιταγές του διεθνούς οικονομικού ιμπεριαλισμού. Βέβαια ο ΣΥΡΙΖΑ , απ’την στιγμή που ορίζει τον νταβατζή ως εταίρο και την οικονομική μέγγενη των λαών (την ΕΕ) ως “ασφαλές ευρωπαικό περιβάλλον ευημερίας” και αποκλειστικού προσανατολισμού της χώρας, δεν έχει καμία δικαιολογία. Θα προσκυνήσει το ευρωπαικό κεφάλαιο και θα σταματήσει τις εγχώριες αντιδράσεις με τα ακροδεξιά του ΜΑΤ που θα “χεστούν” στην προβοκάτσια (βλ. πρώτο κείμενο) και ο Πανούσης θα προσπαθεί να βρει πολιτικές λύσεις εν μέσω χάους και η αριστερή πλατφόρμα θα πέφτει ομαδικά από ροζ σύννεφα παρέα με τους ψηφοφόρους της .
ΑΥΤΟΟΡΓΑΝΩΣΗ VS ΑΝΑΘΕΣΗ
Απ’την στιγμή που ένα κίνημα έχει την στοιχειώδη πολιτική αντίληψη των παρόντων ασκουμένων πολιτικών και των ευρύτερων συσχετισμών που περιβάλλουν το ίδιο και το κοινωνικό σώμα, πρέπει να βάλει τις απαιτούμενες πολιτικές αιχμές, συμβατές πάντα με τα προαναφερόμενα και φυσικά το timing. Δε θα ψάχνουμε να κάψουμε τροχαίους στα Εξάρχεια,ούτε θα κάνουμε πορείες ενάντια στο ΣΥΡΙΖΑ και αυτούς που τσίμπησαν μαζί του . Η δυναμική του ΣΥΡΙΖΑ προέρχεται από τη δυναμική της ανάθεσης που διατρέχει συνολικά σχεδόν την κοινωνία . Ο ΣΥΡΙΖΑ όταν λειτουργούσε ενδοκινηματικά δεν προώθησε την οργάνωση των αγώνων των “από τα κάτω”,αλλά τους έπεισε ως άλλο ΠΑΣΟΚ του ’81 ότι μαζί του θα έρθουν όλοι “από τα πάνω”. Άρα ο απογαλακτισμός κοινωνικών κομματιών από λογικές ανάθεσης δε γίνεται με πολεμική εναντίον του εμπόρου ελπίδας και του καταναλωτή της , αλλά με την δική μας εναλλακτική πρόταση που θα θάψει μια και καλή την αυτοτροφοδοτούμενη απογοήτευση της (τελικά αποτυχημένης) ανάθεσης και θα δώσει πνοή αγώνα και αυτοοργάνωσης. Είναι τώρα η κρίσιμη ώρα όπου το κίνημα πρέπει να βγάλει συνολικές καθαρές και κοινές πολιτικές αιχμές αγώνα ,συγκεκριμένες τακτικές και στρατηγική,καθώς και το χτίσιμο των δομών , που είναι απαραίτητα για την επιβίωση τη δική μας, της κοινωνίας και για το ραντεβού μας με την ιστορία.
Όλοι ξέρουμε τι πρέπει να γίνει αλλά “πονάει” ιδεολογικά και πρακτικά να το κάνουμε. Όσα έγιναν και εξακολουθούν να συμβαίνουν αυτές τις μέρες φέρνουν αυτό ακριβώς το μήνυμα: ο καιρός της χαράς και της ελαφρότητας πέρασε. Τα πράγματα σοβαρεύουν.